Jedną z najbardziej delikatnych i niezwykłych w skutkach technik fizjoterapeutycznych jest odwijanie mięśniowo-powięziowe. Technika ta jest bezpieczna w wielu schorzeniach, stosowana przez osteopatów i terapeutów specjalizujących się w terapii czaszkowo-krzyżowej, pracujących na strukturach mięśniowo – powięziowych w celu leczenia dysfunkcji somatycznych.
Technika odwijania i urazy
Technika odwijania powięziowego sprawdzi się doskonale w kontuzjach sportowych takich jak: łokieć tenisisty, zapalenie powięzi podeszwowej, bolesność piszczeli, skręceniach i przeciążeniach stawów, w urazach mięśniowych. Ta integracyjna technika skutkuje zmniejszeniem bólu i poprawia mobilności dolnego odcinka kręgosłupa, pomaga również w leczeniu skoliozy u dorosłych.
Czym jest technika odwijania?
Technika odwijania to delikatna praca z powięzią – tkanką łączną, praca ze zniesieniem oddziaływania grawitacji. Ma ona na celu przywrócenie optymalnego ułożenia kierunku kolagenu i elastyny. Odwijanie to praca pośrednia, podążanie za łatwością ruchu. To tkanki pacjenta, nie terapeuta, decydują o tempie, zakresie, sile i kierunku oddziaływania terapeutycznego. Celem tej techniki jest przywrócenie odpowiedniej elastyczności i sprężystości powięzi, działanie przeciwbólowe (wyciszenie nocycepcji), optymalne zintegrowanie całego ciała poprzez przywrócenie swobody ruchu (i ślizgu) poszczególnych – zajętych dysfunkcją narządów. Terapeuta słucha ciała i podąża za jego ruchem, bez narzucania swoich odczuć, aż do uzyskania tzw. punktu ciszy (still point), kiedy tkanki wyraźnie rozluźniają się.
Zanim przystąpi się do zastosowania tej techniki, istotna jest ocena posturalna pacjenta, spoglądanie na ciało jako na całość, która charakteryzuje się ciągłością i złożonością połączeń powięzi w całym łańcuchu kinematycznym. Zaburzenie w kilku miejscach tego łańcucha może wpływać na inne obszary ciała. Prowadzi to do zmiany strukturalnego zrównoważenia, upośledzenia wzorców ruchowych, bólu, ograniczeń stawowych i spadku energii.
Technika odwijania – mechanizmy
Odwijanie powięziowe wymaga rozluźnienia od pacjenta, a od terapeuty zdolności do postrzegania nieprawidłowych zmian i odpowiednich umiejętności palpacyjnych. Terapeuta inicjuje ruch ciała pacjenta poprzez uniesienie i utrzymanie danego obszaru w rozluźnionej pozycji. Jego celem jest zmniejszenie przepływu grawitacji i pokonanianie prioprioceptywnego napięcia posturalnego. Przykładem może być odwijanie nogi, kiedy chorego układa się na plecach. Wówczas terapeuta unosi i utrzymuje kończynę pacjenta pod kolanem i stawem skokowym, dodając delikatną kompresję w kierunku stawu biodrowego tak, aby przyspieszyć proces odwijania. W technice tej istotne jest wyczuwanie ruchu, który nie może być kierowany ani wymuszany, a jedynie wspomagany. Intencją terapeuty jest utrzymywanie tkanek w równowadze i rozluźnieniu, będąc czujnym na sygnały powięzi.
W wyniku stosowania tej techniki wyczuwa się spadek napięcia tkanek wraz z ciepłem i wrażeniem „roztapiania się” tkanek. „Zasadą tej techniki jest umieszczenie pacjentów w pozycji, w której byli podczas kontuzji i pozwolić powięzi przejść przez dowolne konieczne ruchy umożliwiające wyeliminowanie wszystkich sił narzuconych podczas tego oddziaływania” (V.M.Frymann D.O.1998).
Kiedy stosuje się odwijanie powięziowe, terapeuta inicjuje proces odwijania poprzez delikatny dotyk i indukcję wzdłuż kierunków swobody. Może to generować stymulację wrażliwych na ucisk mechanoreceptorów w tkance powięziowej i pobudzić układ przywspółczulny. Dzięki temu pacjent odczuwa głębokie rozluźnienie, zaczyna głęboko oddychać i odprężać się. Pod wpływem układu parasympatycznego mogą mieć miejsce zmiany w lokalnym rozszerzeniu naczyń krwionośnych wraz ze zmniejszeniem napięcia leżących pod powięzią tkanek mięśni gładkich.
Technika odwijania i emocje
Odwijanie powięzi (OP) niesie za sobą możliwość oddziaływania psychosomatycznego. Struktury, takie jak sierp mózgu, namiot móżdżku oraz przepona siodła stykają się z oponą twardą rdzenia. Może to stanowić podstawę dla powięziowych technik manipulacyjnych, którymi dzięki temu można wpływać na ośrodki mózgowe. Technice odwijania bardzo często towarzyszą reakcje emocjonalne związane z przebytymi traumami. Ciężki poród (zarówno dla mamy jak i dla dziecka), traumy związane z urazami, utratą dziecka, wszystko to ciało pamięta i stara się z oswobodzić wraz ze wzorcami napięciowymi jakie w sobie nosi. W odwijaniu mogą również uruchomić się traumy emocjonalne – odrzucenie, samotność, brak akceptacji, molestowanie, mobbing czy znęcanie się psychiczne i fizyczne. Istnieje możliwość nauczenia się jak delikatnie odwijać powięź poprzez połączenie z systemem mięśniowo-powięziowym i napięciem w ciele a tym sposobem są ćwiczenia TRE®. Ważne, aby być otwartym na każdy proces i obecnym w każdym momencie terapii.
Proponuję książki:
Techniki powięziowe i membranowe – Peter Schwind wyd. 2016 r.
Publikowane w niniejszym portalu treści o charakterze medycznym mają cel wyłącznie informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Nie mogą w jakikolwiek sposób zastąpić wizyty u lekarza, lekarskiej porady, zaleceń lekarza, czy też postawionej przez lekarza diagnozy.
Wszystkie treści zamieszczone w Serwisie, w tym artykuły dotyczące tematyki medycznej, mają wyłącznie charakter informacyjny. Dokładamy starań, aby zawarte informacje były rzetelne, prawdziwe i kompletne, jednakże nie ponosimy odpowiedzialności za rezultaty działań podjętych w oparciu o nie, w szczególności informacje te w żadnym wypadku nie mogą zastąpić wizyty u lekarza.
