Nie tylko oddech może napotkać na blokady w ciele. Zdarza się, że trudniej się nam oddycha przeponą, że nie potrafimy wziąć głębszego oddechu, że każdy głębszy wdech i wydech powoduje zawroty głowy i dyskomfort. Czujemy blokady i napięcia w całym ciele i nie zawsze jest to związane z napięciami stawów i kości. Czy z perspektywy osteopaty przepona jest tylko jedna?
Płyn śródmiąższowy
W niektórych obszarach ciała pojawiają się również inne blokady, które uniemożliwiają przepływ płynu śródmiąższowego. Czasem jest to przejście piersiowo-lędźwiowe, kiedy indziej przepona miednicy. Niektóre te powszechnie spotykane rejony dysfunkcji działają jak przegrody lub zapory, które utrudniają przepływ płynów przez ciało. Istnieje zatem osiem kluczowych rejonów ciała, która pracują na zasadzie przepon. Są to okolice wspomagające (gdy pełnią swoją funkcję) lub hamujące (gdy są dysfunkcyjne) przepływ płynu śródmiąższowego.
Morskie fale i rybacka sieć
Aby zrozumieć funkcjonowanie ośmiu przepon, należy przeanalizować przepływ płynu śródmiąższowego w ciele. Przyda się tu wyobrażenie naczyń włosowatych przypominających sieć rybacką, która jest obmywana przez fale płynu śródmiąższowego, które narastają i opadają z częstotliwością około 10-14 razy na minutę, czyli podobnie do ruchu fal oceanicznych. Porównanie płynu śródmiąższowego do fal morskich i sieci rybackiej jest więc tutaj jak najbardziej właściwe.
O czuciu przepływu
Okolica dysfunkcji to obszar, w którym płyn śródmiąższowy się nie porusza, a komórki pracujące w tym obszarze są mniej witalne. Gdy zahamowanie przepływu płynu śródmiąższowego zostanie usunięte, uboczne produkty przemiany materii mogą zostać uwolnione z okolicy, w której zlokalizowany był intensywny ból. Pływ, przepływając tam i z powrotem w tej okolicy wypłukuje uboczne produkty przemiany materii do krążenia ogólnego, skąd odprowadzane są do wątroby, nerek, skóry i płuc. Każda z ośmiu przepon jeśli prawidłowo funkcjonuje – wzmaga ruch płynu śródmiąższowego, zaś gdy przepona nie pracuje jak należy – następuje blokowanie ruchu falowego tego płynu. Ocena funkcji ośmiu przepon odbywa się poprzez wyczucie jakości, objętości i płynności pływu – fali przepływającej przez każdą z nich. Należy bardziej zwracać uwagę na jej amplitudę, niż na częstotliwość, dlatego też jeśli wyczuwalne są przeszkody uniemożliwiające przepływ – trzeba je usunąć.
W przywracaniu rytmu płynu śródmiąższowego nie jest ważny czas terapii, ale wyczucie, kiedy wszystko porusza się prawidłowo, nic nie odbywa się na siłę. Tu mniej znaczy więcej, najbardziej istotne jest harmonijne wyczucie płynów. Aby przepony mogły prawidłowo funkcjonować, otaczające tkanki i stawy również muszą tak działać. Oceniając stan przepływu, należy zacząć od jednego końca ciała i przejść do drugiego, holistycznie sprawdzając stan przepływu płynu śródmiąższowego.
Osiem przepon
Do ośmiu przepon należą: powięź podeszwowa, przepona kolana (powięź podkolanowa, więzadła krzyżowe i więzadło poprzeczne kolana), przepona miednicy, przepona oddechowa, otwór klatki piersiowej (powięź szyjna przednia, mięśnie podobojczykowe, więzadła żebrowo-krucze i żebrowo-mostkowe), trójkąt podpotyliczny, namiot móżdżku, przepona siodła tureckiego.
Przepływ w tych przeponach oceniany jest poprzez wyczucie jakości rytmicznego impulsu czaszkowego. Jakość, witalność, płynność i objętość tego ruchu jest bardziej istotna niż tempo.
O terapii przepon
Terapia przepon zaczyna się od sprawdzenia powięzi podeszwowej, która powinna być na tyle miękka, aby rytmiczny impuls czaszkowy mógł przez nią przepływać. Następnie sprawdzana jest przepona w dole podkolanowym. Przepona miednicy połączona jest z kością krzyżową i jest ona w pełni funkcjonalna, kiedy kość ta osiąga pełne zgięcie i pełny wyprost. Kość krzyżowa nie będzie mogła wykonać pełnego ruchu, jeśli połączona z nią struktura, na przykład mięśnie łonowo-guziczne będą w skurczu. Aby rozluźnić przeponę miednicy, należy sprawdzić powięź przedkrzyżową i więzadła biodrowo-lędźwiowe oceniając, jaki mają wpływ na kość krzyżową. Ważne jest, aby badając struktury przepon badać również ich okolicę, która ma wpływ na ruch przepon. Jeśli kość krzyżowa nie porusza się prawidłowo, należy rozluźnić krąg szczytowy oraz potylicę, gdyż opona twarda łączy kość potyliczną z kością krzyżową.
Gdy przepona oddechowa działa nieprawidłowo, hamuje ruch płynu śródmiąższowego, a może mieć to również związek z zablokowaniem kręgosłupa w obszarze piersiowo-lędźwiowym – co również należy sprawdzić. Aby uwolnić przeponę, pomocne będzie skompresowanie boczne dolnej części klatki piersiowej (przepony i dolnych żeber), aby spowodować dalsze uwolnienie tych struktur. Poprzez uwolnienie przepony wspomagany jest również powrót krwi żylnej do serca.
Terapia przepony szyjnej
Przez okolicę otworu klatki piersiowej i powięzi przedniej szyjnej przebiega splot ramienny oraz powrót żylny z głowy i z szyi. Częstym powodem bólów głowy są zastoje żylne, należy więc uwolnić powięź przednią szyjną, a zdecydowanie może to pomóc i obniżyć występujące tam ciśnienie. Terapia powięzi szyjnej przedniej, z racji jej powiązań ze współczulnym układem nerwowym, jest istotna w przypadku pacjentów ze zespołem cieśni kanału nadgarstka. Leczenie tej przepony pomoże również osobom z zespołem górnego otworu klatki piersiowej lub dysfunkcjami w obrębie splotu ramiennego.
Przepony w głowie
Przeponę trójkąta podpotylicznego wyróżnia to, iż w tym miejscu z czaszki wychodzi nerw błędny. Ma on wielorakie połączenia i dlatego jego dysfunkcja może powodować idiopatyczne arytmie, ponieważ kieruje się do serca. Gdy czynność układu przywspółczulnego jest osłabiona, zazwyczaj następuje nasilenie układu współczulnego. Wzrost aktywności współczulnej w żołądku powoduje zmniejszenie warstwy ochronnej błony śluzowej żołądka, prowadząc do wrzodów żołądka oraz kolek u niemowląt. W terapii przepon należy sprawdzić również namiot móżdżku oraz przeponę siodła tureckiego – powinna ona być przeprowadzona z wykorzystaniem jednej z wielu technik osteopatii czaszkowej.
Warto spojrzeć na organizm ludzki nie tylko jak na szkielet i nawieszone na nim tkanki, ale przenieść uwagę z kości i stawów na powięź i dynamikę płynów. Dysfunkcja somatyczna stanowi przeszkodę dla przepływu płynu śródmiąższowego, a celem terapii jest jej usunięcie i umożliwienie strumieniowi swobodny przepływ. To, co wyczuwa się jako twarde, podczas leczenia staje się miękkie i wtedy uznaje się, że leczenie zostało zakończone.
Konieczność na półce:
C.A Speece D.O „Napięcia więzadłowo-stawowe – osteopatyczne techniki manipulacyjne”, wyd. Galaktyka , Łódź, 2017 r.
Publikowane w niniejszym portalu treści o charakterze medycznym mają cel wyłącznie informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Nie mogą w jakikolwiek sposób zastąpić wizyty u lekarza, lekarskiej porady, zaleceń lekarza, czy też postawionej przez lekarza diagnozy.
Wszystkie treści zamieszczone w Serwisie, w tym artykuły dotyczące tematyki medycznej, mają wyłącznie charakter informacyjny. Dokładamy starań, aby zawarte informacje były rzetelne, prawdziwe i kompletne, jednakże nie ponosimy odpowiedzialności za rezultaty działań podjętych w oparciu o nie, w szczególności informacje te w żadnym wypadku nie mogą zastąpić wizyty u lekarza.
