Techniki tkanek miękkich – z czym tak naprawdę pracuje fizjoterapeuta

W codziennej praktyce fizjoterapeutycznej specjaliści stosują szereg technik mających usprawnić funkcjonowanie ciała pacjenta. Każdy fizjoterapeuta posiada w swoim zasobie setki technik leczniczych, które dobiera indywidualnie do pacjenta w zależności od aktualnych dolegliwości. Jednym z rodzajów technik terapeutycznych są techniki tkanek miękkich.

Zrozumieć techniki tkanek miękkich

Na początku drogi poznawania technik skupionych na tkankach miękkich człowieka należy zastanowić się, które tkanki rozważamy jako miękkie. Z definicji, tkanka miękka otacza, łączy i wspiera wszystkie narządy wewnętrzne, kości, stawy, mięśnie, a także układ nerwowy i krążenia. Idąc tym torem możemy powiedzieć, że większość pracy manualnej z ciałem skupia się na poprawie funkcji tkanki łącznej (miękkiej), zawierającej w sobie macierz międzykomórkową składającą się z kolagenu, elastyny oraz substancji podstawnej.

Dla zdrowej kondycji tkanki łącznej niezbędne jest prawidłowe jej nawodnienie oraz ukrwienie. Zawarte w tkance łącznej fibroblasty oraz chondroblasty nieustannie regulują jej strukturę tworząc sieci połączeń i nadając ich kierunek. Bardzo ciekawym zjawiskiem zachodzącym w tkance łącznej jest durotaksja polegająca na migrowaniu komórek wg gradientów napięć. To dzięki temu jesteśmy w stanie zauważyć zmiany w obrębie napięcia skóry, powięzi w sferze zajętej procesem chorobowym.

To właśnie przez pracę tkanki łącznej terapeuta jest w stanie wyczuć, w którą stronę prowadzi napięcie tkankowe i ocenić kierunek pracy manualnej. Chcąc zrozumieć procesy zachodzące w ciele na skutek zaaplikowania tkanek miękkich należy zatem mocno zagłębić się w biochemię tkanki łącznej, dzięki której techniki “miękkie” mają prawo działać.

Praktyczne zastosowanie technik łącznotkankowych

Z dużą dozą pewności można powiedzieć, że każdy fizjoterapeuta pracując ze swoimi pacjentami aplikował już techniki poprawiające pracę tkanki łącznej. Niemal wszystkie techniki mające na celu poprawę funkcji ścięgien, mięśni, więzadeł, nerwów zawierają w sobie komponenty mające wpływ na tkankę łączną. Przykładami tego rodzaju pracy mogą być:

• Techniki Jonesa,
• Techniki inhibicji,
• Masaż poprzeczny,
• Techniki BLT (balanced ligamentous tension), BMT (balanced membrane tension),
• Techniki powięziowe,
• ART (active release therapy) i wiele innych.

Rozważając na temat technik manualnych jesteśmy w stanie wysnuć wniosek, że niemal wszystkie z nich mają za zadanie poprawę funkcjonowania tkanki łącznej, bo to właśnie dzięki niej możemy uzyskiwać pożądane efekty terapeutyczne.

Jednym z głównych założeń osteopatii od początku jej powstania, jest nadrzędność tętnic mówiąca o powstawaniu dolegliwości wtedy, kiedy w danym miejscu ciała nie ma swobody przepływu krwi oraz płynów ustrojowych. Biorąc pod uwagę strukturę tkanki łącznej i jej funkcję, możemy stosując techniki tkanek miękkich, wykorzystywać w praktyce podstawowe założenia osteopatii przyczyniając się do poprawy zdrowia i samopoczucia naszych pacjentów.