Wyczucie więzadła czyli o technice BLT

Jedną z technik osteopatycznych, która wymaga wyczucia i umiejętności palpacyjnych jest BLT  – (Balance Ligamentous Tension).  Ta subtelna i mało inwazyjna technika jest idealnym rozwiązaniem do pracy z więzadłami. Historycznie, jest to technika pośrednia, będąca kontynuacją technik terapeutycznych A.T. Stilla oraz rozwinięciem i przeniesieniem technik czaszkowo-krzyżowych BMT (Balanced Membranous Tension) na całe ciało. Mało inwazyjna, znakomita do pracy z więzadłami. Dlaczego BLT jest proste, ale wymagające czucia, intuicji i doświadczenia, wykorzystuje siły obecne w ciele pacjenta w celu zlikwidowania uszkodzenia, bez opierania się o żadne siły zewnętrzne?

„Palce są myślącymi, czującymi i widzącymi narzędziami, którymi my kierujemy. Wyczuwanie i obserwowanie tkanki podczas ruchu jest sztuką, która nazywa się techniką osteopatyczną” (A.T.Still). Sutherland mawiał „Pozwól fizjologicznej funkcji ciała wykazać jej własne, nieomylne możliwości, zamiast na ślepo oddziaływać siłą zewnętrzną”. Technika ta jest w pełni bezpieczna i nieinwazyjna, która wiąże się z delikatnym dotykiem i współpracą z pacjentem. Terapeuta nie narzuca siły zewnętrznej, a jedynie zapewnia stały punkt podparcia, w którym więzadła mają potencjał do autokorekcji.

Równowaga napięć

Uczeń A.T Stilla, dr Sutherland, interpretował osteopatyczne uszkodzenie jako napięcie tkanki ciała. Gdy jakiś staw jest w dysfunkcji, zazwyczaj uszkodzone zostają więzadła i to one stanowią przyczynę problemu. Uszkodzenie utrzymuje się z powodu zaburzenia równowagi zwrotnego napięcia więzadeł, ale również powięzi, mięśnie i płyny. Staw należy ustawić w kierunku uszkodzenia, a następnie zwiększyć uszkodzenie w takim zakresie, aby wyrównać napięcie słabych struktur więzadłowych w stosunku do elementów nieuszkodzonych. Tak osiąga się punkt zrównoważonego napięcia (point of balanced ligamentous tension). Aby skorygować uszkodzenie w stawie, należy nim poruszyć w swobodnym kierunku aż do punktu, w którym tkanka nie podlega stresowi.

Terapeuta nie powinien powodować dyskomfortu pacjenta a także przekraczać dozwolonego limitu ruchu i elastyczności tkankowej. Technika BLT najlepiej sprawdzi się w leczeniu ograniczonej ruchomości stawów lub przesuwalności tkanki mięśniowo-powięziowej, obrzękach, zastojach żylnych, tętniczych limfatycznych i maziowych, w braku częściowej lub całkowitej utraty motoryki, zmienionego czucia, wiotkości lub sztywności mięśni.

Nie tylko więzadła

Patrząc na tensegracyjny model funkcjonowania tkanek można przyjąć, że taki uraz lub dysfunkcja ma znaczenie zarówno w lokalizacji urazu jak i w odległych od niego częściach ciała. Technika BLT, mimo, iż jest adresowana głównie do pracy z więzadłami, obejmuje całą tkankę łączną i organizm w globalnym ujęciu. Techniki te wykorzystują wrodzone i naturalne mechanizmy naprawcze, rytm oddechowy, krążenie płynu mózgowo-rdzeniowego, limfatycznego i krążeniowego. Przy stosowaniu tej delikatnej techniki, istotne jest odbudowanie jej własnej energii. Punkt zrównoważonego napięcia jest miejscem, w którym są zgromadzone i wspierane wszystkie komponenty uszkodzenia stawu, a napięcie wszystkich więzadeł pozostaje w równowadze.

BLT w praktyce

Technika BLT wymaga koncentracji, spokoju i empatii. Aby poznać jej tajniki, należy zrozumieć zasady działania ciała, osteopatii oraz nabyć umiejętności palpacyjne. Tutaj zdecydowanie praktyka czyni mistrza. Najpierw należy zbadać promień ruchu w stawie w celu ustalenia ustalenia ograniczeń i w którym kierunku przebiega swoboda ruchu. Następnie terapeuta wchodzi w kontakt ze stawem i dostosowuje siłę swojego chwytu do sił panujących w stawie, przejmując funkcję podtrzymującą leczonych więzadeł. Chwyt terapeuty musi być dostosowany do sił panujących w stawie, gdyż tylko wtedy można wyczuć ruch więzadeł i mogą one właściwie zareagować na nowe ustawienie. Poprzez dotyk wyczuwa się również punkt zrównoważonego napięcia więzadeł. W procesie tym można poruszać płaszczyznami uszkodzonego stawu w przeciwnych kierunkach lub wykorzystać do ich rozdzielenia delikatną trakcję lub kompresję.

W technice BLT ważny jest również oddech. Wdech wykorzystuje się w celu wzmocnienia dysfunkcji w zgięciu lub rotacji zewnętrznej, wydech zaś w celu zintensyfikowania dysfunkcji w wyproście lub w rotacji wewnętrznej. W usunięciu dysfunkcji pomaga również bezdech. Gdy punkt zrównoważonego napięcia więzadłowego zostaje  osiągnięty, wyczuwa się jakby wewnątrz stawu występowały nieznaczne ruchy. W ostatniej fazie czyli w punkcie spoczynkowym, dochodzi do przesunięcia się punktu podparcia stawu z powrotem do jego fizjologicznej pozycji. Wiele z receptorów umieszczonych w obrębie tkanki łącznej aparatu ruchu ma wpływ na autonomiczny układ nerwowy pacjenta, dlatego też w tej technice empatia, spokój i czucie terapeuty są naprawdę istotne.

Dla kogo przeznaczona jest technika BLT?

Technikę BLT zaleca się stosować w urazach stawowych i dysfunkcjach mięśniowo-powięziowych, chronicznych bólach miednicy u kobiet, zespołu bólowego kości ogonowej, objawów opadającej stopy, zastojów limfatycznych i lokalnych obrzęków, bólów głowy i kręgosłupa. Przynosi znaczną poprawę funkcjonowania napięć stawowych, zmniejszenie zastojów naczyniowych i obrzęków, zwiększenie krążenia płynu stawowego i rozluźnienie napięcia torebkowego i więzadłowego. BLT sprawdza się również w pracy z dziećmi. Przeciwwskazaniem do stosowania tej techniki są złamania, zaawansowana osteoporoza i nasilone infekcje.

BLT to technika wymagająca praktyki, ale zdecydowanie jest tego warta.

Książki warte uwagi:

red. L.Chaitow, „Metody terapii manualnej w leczeniu dysfunkcji powięziowych”, wyd. Edra 2015 r.

T.Liem, Tobias K.Dobler (red.) „Techniki osteopatyczne”, tom.3, wyd. Elsevier 2011 r.